Touruguay – Over Uruguay

Op dit moment zijn Uruguayanen – over het algemeen – Europese nakomelingen. Maar dat is anders geweest. De oorspronkelijke Uruguayaanse bevolking was Indiaans. De ‘Charrúa’, ‘Chaná’ en ‘Guaraní’ leefden van jacht en visserij. De Portugezen waren de eersten die de rust verstoorden. Zij vielen Uruguay binnen en stichtten in 1680 de stad ‘Colõnia do Sacramento’. De oudste stad van Uruguay en tegenwoordig door UNESCO benoemd als Werelderfgoed. De stad heeft een strategische ligging, tegenover Buenos Aires in Argentinië, met als tussenliggende Rivier ‘La Plata’, die beide landen scheidt. Niet veel later sloegen de Spanjaarden toe en koloniseerden Montevideo. Ze verdreven de Portugezen en vanaf dat moment behoorde Uruguay tot het Spaanse rijk ‘Río de la Plata’, waar ook Argentinië, Paraguay en Bolivia bij hoorden. De Spaanse kolonisator noemde Uruguay ‘Banda Oriental’. De kolonisten moordden bijna de gehele Indiaanse bevolking uit. Ook overleden veel Indianen door ziektes die de Spanjaarden vanuit Europa meenamen.

Ook Engeland deed een duit in het zakje: het land viel in het begin van de 19de eeuw Uruguay binnen. Ook zij werden uiteindelijk door de Spanjaarden verdreven. De strijd tussen de Spanjaarden, Engelsen en Portugezen werkte uiteindelijk in het voordeel van de onafhankelijkheidsstrijd. De grote Uruguayaanse volksheld in deze strijd was José Gervasio Artigas. Hij wordt gezien als de motor van de bevrijding. Hij kwam in 1811 al in opstand tegen de Spanjaarden en zette de Liga Federal op, bestaande uit Uruguay en enkele Argentijnse provincies. Maar Brazilië, dat niet lang daarvoor onafhankelijk was geworden van Portugal, bezette het gebied in 1824. Artigas vluchtte met andere revolutionairen van de Liga Federal naar Paraguay, maar ze begroeven de strijdbijl niet. Deze mannen, die later de ‘33 Orientales’ (33 Orrientals) werden genoemd, bevrijdden Uruguay uiteindelijk met behulp van Argentinië (dat in 1816 onafhankelijk was geworden) van Brazilië. In 1825 verklaarden ze Uruguay vervolgens onafhankelijk. Brazilië liet dit echter niet zomaar over haar kam scheren en ging in oorlog met Argentinië. Deze oorlog duurde van 1825 tot 1828, waarna met bemiddeling van Groot –Brittannië de Vrede van Montevideo werd getekend. Groot –Brittannië had een economisch belang in het gebied en zag Uruguay als een buffer tussen de grootmachten Argentinië en Brazilië. 

De periode die hierop volgde was alles behalve vredelievend. Een reeks burgeroorlogen tergde het land. Pas toen José Batlle y Ordónez als president gekozen werd, herstelde de vrede zich. Het land groeide uit tot een voorbeeldige democratie. De nieuwe president introduceerde een achturige werkdag en voerde werkloosheidsuitkeringen en pensioenuitkeringen in, ook wel ‘ Batllismo’ genoemd. Verder voerde hij grondwetswijzigingen door om de macht van de grootgrondbezitters te verkleinen.

Begin jaren ‘70 werd het opnieuw onrustig in Uruguay door guerrilla-activiteiten. Het leger greep vervolgens de macht en bestuurde Uruguay tussen 1973 en 1985 hardhandig. Duizenden tegenstanders van het regime werden opgepakt en martelingen werden niet geschuwd. In 1984 kwamen politici en militairen tot een overeenkomst om verkiezingen te houden. Op 25 november 1984 werd Julio María Sanguinetti van de Colorado-partij als nieuwe president gekozen. Zo werd de democratie in Uruguay weer hersteld. 

In 2005 wordt de politieke koers in Uruguay gewijzigd. De conservatieve president Jorge Batlle Ibáñez werd vervangen door de links-progressieve tegenhanger Dr. Tabaré Vázquez. Deze Vázquez is ook de huidige president van Uruguay. In 2009 werd Vázquez vervangen door de spraakmakende rebellenleider Pepe Mujica, die net als Vázquez lid is van het Frente Amplio (FA), (linkse front). Hij werd wereldberoemd door de invoering van een reeks liberale wetten. Zo werden het homohuwelijk en abortus gelegaliseerd, en kreeg Uruguay de meest liberale wietwetgeving ter wereld: productie, consumptie én verkoop is toegestaan. In 2014 nam Vázquez het stokje weer over van Mujica.